συνώνυμο του ελληνικού καλοκαιριού και όχι μόνο.
Ο Δημήτρης Φερεντίνος, υπήρξε πρωτοπόρος, αφού εκείνος σύστησε τη ρακέτα, με την τότε μορφή της στους Έλληνες. Έκτοτε, έχουν αλλάξει αρκετά μοντέλα, έχει εκσυγχρονιστεί ο τρόπος κατασκευής της και έχει εκτοξευτεί ο αριθμός των πωλήσεων, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Από το 1989, οπότε και έφυγε το "Αγόρι" από τη ζωή, η σύντροφός του, Μαρία Παπαναστασίου, ορκίστηκε να γεμίσει τις παραλίες ρακέτες. Κι έτσι έγινε. Περνώντας μία δεκαετία και πλέον μόνη, χωρίς βοηθό, να συνδυάζει χειρωνακτική εργασία και επιχειρηματικότητα, υπό το βάρος του θανάτου του συντρόφου της, έχει άξια κατακτήσει το παρατσούκλι "Μάστορας".
Σήμερα, πέντε άτομα φτιάχνουν περίπου 20.000 χειροποίητες ρακέτες ετησίως, εξάγοντας σε τέσσερις χώρες στο εξωτερικό.
Δείτε τι δηλώνει στο Weekend Edition του NEWS 247 ο "μάστορας" η κα Μαρία Παπαναστασίου, η γυναίκα που βρίσκεται πίσω από το "Αγόρι", κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του και τη ρακέτα, που έγινε λατρεία στην Ελλάδα.
"Το αγόρι ξεκίνησε το 1958, παράλληλα με την παραγωγή επίπλων, δεν ήταν έτσι το αγόρι, όπως είναι τώρα. Δειλά, δειλά, επειδή το έπιπλο έχει σχέση με το ξύλο, παράλληλα την έκανε τη δουλειά και μετά, τη δεκαετία του '70 το κάναμε καθαρά επάγγελμα, μόνο ρακέτες. Πρώτα υπήρχε το επιπλοποιείο και προστέθηκε η ρακέτα. Είδε όμως (σ.σ. ο Δημήτρης Φερεντίνος) δύο ανθρώπους στη θάλασσα, που έπαιζαν ρακέτες και αμέσως του έκανε το κλικ και έφτιαξε δύο ρακέτες, πήρε κι έναν φίλο του και κατέβηκαν κι έπαιξαν, του άρεσε πολύ και έτσι το συνέχισε. Το σπορ βέβαια, το έφεραν οι Έλληνες από την Αίγυπτο το 1951, όταν τους έδιωξε ο Νάσερ, και γι' αυτό και είναι απομίμηση του τένις οι πρώτες ρακέτες. Κι επειδή τότε η Ελλάδα δεν είχε τένις, είχε πείνα, οι Έλληνες κατέβαιναν στις παραλίες και έπαιζαν ρακέτες. Και μετά, είδε ότι είναι λίγο βαριά, λίγο μακριά η λαβή και μπήκε στη διαδικασία να δει πώς θα την βελτιώσει, έτσι ώστε να έχει και καλή τεχνική στο παιχνίδι", λέει η κα Παπαναστασίου.
Όλη η ιστορία στη ρακέτα είναι το "Αγόρι"
"Όλη η ιστορία πάνω στο σπορ της ρακέτας είναι το αγόρι, το οποίο ήταν σύντροφός μου και σήμερα δεν υπάρχει στη ζωή βέβαια.
Μετά την παραγωγή της πρώτης ρακέτας, σταμάτησε οριστικά η παραγωγή επίπλων, γιατί χρειάστηκε να κοντύνει η λαβή της και έπρεπε να την ελαφρύνουν και μπήκαν τα κενά αέρος, και βγήκε σε 10 11 διαφορετικά βάρη πια. Δεν είναι μασίφ, την ξεκινάμε εμείς εξολοκλήρου από μέσα. Ο λόγος για τον οποίον σταμάτησε η παραγωγή επίπλων, δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι του άρεσε τόσο πολύ, που ήθελε να το κάνει επάγγελμα".
Δημήτρης Φερεντίνος, όμορφος σαν "αρχαίος Έλληνας"
Της ζητήσαμε να μας μιλήσει για εκείνον, για το "Αγόρι", τον σύντροφό της, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, το 1989.
"Ήταν σαν αρχαίος Έλληνας, εξ ου και το "αγόρι", το λογότυπο που είχε καθιερώσει. Όταν κατέβαινε στις παραλίες, σε ηλικία 22 - 23 ετών, είχε και μία τσάντα μαζί του με ρακέτες κι άρχισε δειλά δειλά να πουλάει. και τότε δεν ήξεραν το όνομά του και του έλεγαν "ε αγόρι έλα από εδώ" και αγόρι ο ένας, αγόρι ό άλλος, του έμεινε...
Ήταν ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, γιατί ήταν και καλός αθλητής γενικότερα, με πολύ χιούμορ και εφευρέτης, το μυαλό του ήταν πάντα σε εγρήγορση, ψαχνόταν πάρα πολύ".
Η κα Παπαναστασίου γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Φερεντίνο, το 1978, στο βουνό, κάνοντας ορειβασία. Από εκεί ξεκίνησε η ιστορία τους και αφού βρέθηκαν μαζί, την κέρδισαν οι ρακέτες.
"Μου άρεσε και σαν δουλειά και σαν άθλημα, είχα και τον καλύτερο δάσκαλο για να μάθω και ήδη είχε προχωρήσει πολύ εκείνος, όταν τον γνώρισα εγώ".
Από την πρώτη ρακέτα, στις ρακέτες "εργόχειρα"
"Από την αρχή της κατασκευής της ρακέτας έχει φύγει από τη μασίφ μορφή και το βάρος, που ήταν πάρα πολύ βαριά, μπήκαν τα κενά αέρος, συνέχισε να βγαίνει βαριά, και επειδή κάποιοι άνθρωποι μπήκαν στο σπορ δυναμικά και με αγάπη, αρχίσαμε να ψαχνόμαστε πώς θα κατεβάσουμε το βάρος, να την ελαφρύνουμε, αλλά να παίζει κιόλας. Γιατί η πολύ ελαφριά ρακέτα είναι δύσκολη, δεν μπορείς να την παίξεις. Θα την παίξει μία κοπέλα, ένα παιδί κι ένας πολύ καλός παίκτης. Για όποιον δεν παίζει εντατικά, η ελαφριά ρακέτα είναι δύσκολη, γιατί δεν "ακούει", δεν θα σπρώξει την μπάλα εύκολα. Από κει και μετά, κάναμε τα κενά αέρος, τη βγάλαμε σε πάρα πολλά βάρη και επειδή τώρα πια υπάρχει και μία Ομοσπονδία ρακέτας, βγάλαμε και δύο μοντέλα "αγωνιστικά", γιατί δεν είναι ακόμα άθλημα η ρακέτα, την αγόρι Plus και την αγόρι Race, οι οποίες είναι ελαφριές και είναι εργόχειρα και φυσικά χειροποίητες. Τις επιλέγουν οι παίκτες και γίνονται κατά παραγγελία".
"Από το 1958 έως σήμερα, έχουν αλλάξει 10 και ίσως λίγο παραπάνω μοντέλα. Κάποτε, έβγαινε μόνο ένα μοντέλο, τώρα βγαίνουν 5. Τη δεκαετία του '50 ήταν μία η ρακέτα κι ένα το βάρος, δεν μπορούσε να την αλλάξει".
"Κάποτε, δεν είχα βοηθό. Για μία δεκαετία περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω, τα έκανα όλα μόνη μου, και χειρωνακτική εργασία και επιχειρηματικά. Έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα στην κορδέλα. Δούλευα κανονικά, θα φτάσω στην Αμερική, αν τα βάλω όλα στη σειρά. Τις έφιαχνα, ταξίδευα, να κάνω πελατολόγιο. Τους 3 - 4 μήνες τις πουλούσα και τους υπόλοιπους ταξίδευα και τις έφτιαχνα.
Όταν πέθανε ο Δημήτρης, εμπορικά το αγόρι δεν είχε καμία σχέση με το πώς είναι τώρα. Παρότι, ξεκίνησα λίγο μηχανικά, γιατί βίωνα κι έναν θάνατο τότε, είμαι άνθρωπος με πείσμα. Κουράστηκα πάρα πολύ τότε, αλλά τα κατάφερα, ό,τι κατάφερα... Επειδή είχε σχέση και με τον Δημήτρη, μου άρεσε κι εμένα. Κι αν δεν το είχα συνεχίσει τότε, θα είχε χαθεί. Κι αν έχεις καταφέρει κάποια πράγματα, νιώθεις ικανοποιημένος σαν άνθρωπος μέσα σου. Και δεν νομίζω, ότι υπάρχει και δουλειά, που δεν έχει κούραση μέσα της. Άλλωστε, είναι αυτό που λένε "Αν δεν αμαρτήσεις, πώς θα συγχωρεθείς, αν δεν κουραστείς, πώς θα ξεκουραστείς, αν δεν διψάσεις, πώς θα πιεις το νερό". Όλα κάπως έτσι γυρίζουν. Είναι πολύ κουραστικό, κι αν δεν ήμουν επίμονη και γυμνασμένη και πεισματάρα, ίσως δεν τα είχα καταφέρει".
Σήμερα, ένας από τους πολύτιμους συνεργάτες της είναι ο ανιψιός της, ο Νίκος Παπαναστασίου, ο οποίος θα είναι και ο συνεχιστής της επιχείρησης, όταν η εκείνη αποσυρθεί.
"Στην επιχείρηση υπάρχουν ήδη οι συνεχιστές της. Εγώ εδώ είμαι και θα είμαι για κάποιο διάστημα. Όταν πέθανε ο Δημήτρης, κουράστηκα πάρα πολύ για να το κρατήσω, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά για γυναίκα. Χρειάστηκε να δουλέψω και χειρονακτικά. Ήμουν πάρα πολύ γυμνασμένη τότε, γι αυτό τα κατάφερα. Τα παιδιά, από εμένα έμαθαν όλοι, γι αυτό και με φωνάζουν "μάστορα", κανείς δεν με φωνάζει με το όνομά μου", λέει η ίδια.
5 άτομα για 20.000 ρακέτες τον χρόνο
"Κάθε χρόνο κατασκευάζονται περίπου 20.000 ρακέτες, με μικρές αποκλίσεις, αριθμός που ελάχιστα έχει επηρεαστεί από την κρίση. Βέβαια, κινητοποιηθήκαμε κι εμείς σε αυτό, για να μην μας κοστίσει. Ένας πωλητής τρέχει για αυτόν τον σκοπό. Βγάλαμε και μία σειρά οικονομική φέτος κι έτσι, αν είχαμε χάσει σε πωλήσεις τον προηγούμενο και προ-προηγούμενο χρόνο, το καλύψαμε με την οικονομική, γιατί βγάλαμε από την αγορά λίγες κινέζικες και μπήκαμε εμείς. Ό,τι δεν γράφει αγόρι επάνω, δεν είναι δικό μας. Μπορεί να παίρνουν μερίδιο από την αγορά, ένας που ξεκινάει και δεν ξέρει να παίζει, θα πάρει την κινέζικη. Όταν όμως, συνεχίσει να παίζει και δει ότι του αρέσει, θα πάει να πάρει από ένα κατάστημα, γιατί συνεργαζόμαστε με όλη την Ελλάδα".
"Η ρακέτα έχει πολλή δουλειά. Είμαστε 5 άτομα, που κατασκευάζουμε τις ρακέτες. Όλον τον χειμώνα εδώ είμαστε και κοπανιόμαστε. Βάζεις μία παρτίδα, 1.000 ρακέτες και την προχωράς. Δεν μπορεί να υπολογιστεί το πόσο χρειάζεται για να γίνει μία ρακέτα, όμως μπορώ να πω, ότι σε μία εβδομάδα, μπορούμε να κάνουμε 800 ρακέτες".
"Δυστυχώς στην Ελλάδα οι πόρτες είναι κλειστές"
"Στη ρακέτα δεν κερδίζεις, και στα τουρνουά που γίνονται και μετράνε, η βαθμολογία είναι για την καλύτερη τετράδα. Όσο και να μοιάζει με το τένις, δεν είναι ίδιο, σκοπός είναι να κρατήσεις το μπαλάκι όσο περισσότερο γίνεται, είναι προϊόν συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού η ρακέτα. Στη ρακέτα, όσο μπορείς θέλεις την μπάλα να την πας επάνω στον παίχτη, ενώ στο τένις θέλεις να τον ξεγελάσεις. Τα τουρνουά γίνονται κάθε καλοκαίρι, αρχίζουν από τον Μάιο και τελειώνουν τον Σεπτέμβριο, γίνονται εντός και εκτός Αθηνών και το αγόρι είναι ο επίσημος χορηγός σε αυτά τα τουρνουά.
Παραδέχεται πάντως, ότι δεν είναι κοντά στο να αναγνωριστεί ως άθλημα.
"Έχουμε συνεργαστεί με το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, γιατί θέλουμε να βάλουμε κανόνες και κάνουμε κινήσεις, για να αναγνωριστεί κάποια στιγμή η ρακέτα ως άθλημα. Υπάρχουν μηχανήματα που καταμετρούν τα πάντα, την πτώση της μπάλας, την ταχύτητα όταν καρφώνει κάποιος, τα άουτ, όλα. Και υπάρχει βαθμολογία, την οποία βγάζει το μηχάνημα μόλις τελειώνει το παιχνίδι. Αυτά τα μηχανήματα, μόλις τα φέραμε απ'έξω τα είχε 6 μήνες το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και τα βελτίωνε και μάλιστα, ο Κώστας Λυμπέρης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο και ρακετίστας, ασχολήθηκε πολύ με το θέμα και εκεί βελτιώθηκαν τα μηχανήματα. Πρόκειται για τα ίδια μηχανήματα, που χρησιμοποιεί το τένις.
Η βελτίωση στη ρακέτα που έχει γίνει, είναι η αγωνιστική ρακέτα. Εμείς συνεχώς το ψάχνουμε το θέμα. Αυτές οι πολυκαρβουνικές, που κάποιος προσπαθεί να βάλει στην αγορά εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν μπορεί, έχουν προβλήματα σαν ρακέτες, δεν μπορείς να παίξεις όπως με την ξύλινη. Εκτός του ξύλου, δεν σκεφτόμαστε να κάνουμε κάτι από άλλο υλικό. Θέλει πολλή δουλειά, για να φύγεις από κάποιο υλικό και να πας σε κάτι άλλο. Δεν ξέρουμε, αν θα μπορέσουμε να το βγάλουμε σε πολλά βάρη. Το πλαστικό δεν το συζητάμε, όμως άλλα πολύ σύγχρονα υλικά, αργότερα, ίσως γίνουν για παιδιά. Το ξύλο το ξέρουμε πάρα πολύ καλά, γι'αυτό κι έχουμε κάνει ανατομία της ρακέτας".
"Δυστυχώς είμαστε στην Ελλάδα, οι πόρτες είναι κλειστές και θα πρέπει να τρέξεις πάρα πολύ γι' αυτό. Και θα πρέπει να γνωρίσεις και κόσμο, μέσα από το υπουργείο Αθλητισμού, που θα σε βοηθήσει σ'αυτό. Τώρα η Ελλάδα, δεν περνάει και τα καλύτερά της. Βέβαια, οι Αμερικανοί είχαν αναγνωρίσει ως άθλημα και το Μπάντμιντον. Θέλει πολλή δουλειά και δεν είμαστε και καμία οργανωμένη χώρα, που θα το μιλήσεις, θα το επικοινωνήσεις και θα πας κάποιον να το δει και να δει τους παίκτες και είναι πολύ καλοί, και αξίζει να γίνει άθλημα", λέει.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν, το "Αγόρι" όχι
"Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω το όνομα "Tο αγόρι". Όσο κι αν έχουν αλλάξει οι εποχές, η ιστορία αυτή είναι 56 χρόνια. Ακόμα και με το εξωτερικό έχουμε συνεργασία, μου το έχουν πει συνεργάτες μου, αλλά όχι, ποτέ, δεν είναι κι εύκολο να το κάνεις, αλλάζουμε μόνο ονόματα στα μοντέλα. Είναι και συναισθηματικό το θέμα, αλλά ας το περάσουμε στο εμπορικό κομμάτι. Δεν είναι εύκολο, γιατί με 4 χώρες που συνεργαζόμαστε, δεν μπορείς να το αλλάξεις πια. Δεν ξέρω τι θα κάνουν τα παιδιά μετά, αλλά για την ώρα όχι".
Οι συνεργασίες
Intersport, καταστήματα Μουστάκας, μεγάλα σουπερ μάρκετ όπως ο Σκλαβενίτης, ο Δημητριάδης με τα είδη camping, και άλλες μικρές αλυσίδες με 5, 10 σημεία πώλησης, είναι τα καταστήματα με τα οποία συνεργάζεται το "Αγόρι" σήμερα, ενώ παλιότερα συνεργαζόταν με τους Κατράτζο, Κλαουδάτο, ΜΙΝΙΟΝ, τα μεγαλύτερα δηλαδή καταστήματα της εποχής εκείνης.
"Εκτός συνόρων, Αμερική, Αίγυπτος, Βουλγαρία, Κύπρος εδώ και πολλά χρόνια και τώρα θέλουμε να μπούμε στο Ισραήλ. Κι έχει ενδιαφέρον εκεί, πήραμε και μέρος σε μία έκθεση στο Τελ Αβίβ, όπου μας προσέγγισαν και μας έδωσαν τρεις έμποροι μεγάλες παραγγελίες. Μετά τους Έλληνες, εκείνοι παίζουν την καλύτερη ρακέτα. Αυτοί και οι Βραζιλιάνοι. Απλά οι Βραζιλιάνοι είναι ιδιαίτερα φτωχοί και παίζουν με πλαστικά αντικείμενα. Κάποτε μάλιστα, είχε απαγορευτεί η εισαγωγή ρακέτας, γιατί δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης.
Πάντα τις κοιτάμε τις αγορές έξω και μάλιστα είναι στις προτεραιότητές μας το εξωτερικό, εδώ και μία 5ετία και παραπάνω. Είναι μέσα στους στόχους μας και ευελπιστούμε ότι θα τους πιάσουμε. Ένα ποσοστό 15% το βγάζουμε έξω. Και δεν είναι εύκολο, γιατί ως Έλληνες έχουμε δημιουργήσει ένα όνομα άσχημο προς τα έξω και είναι δύσκολο και στην εξαγωγή και στην εισαγωγή, γιατί εμείς κάνουμε εισαγωγή τα μπαλάκια από το εξωτερικό. Με τους Σουηδούς που συνεργαζόμαστε και είναι 22 χρόνια συνεργασία, μας βλέπουν όπως μας έβλεπαν. Με την Αμερική όμως, υπάρχει ένα θέμα. Και λόγω Ελλάδας, δεν σου πιστώνει κανείς τίποτα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Από τα 1.000 ευρώ μέχρι τις 50.000 ευρώ να δώσεις, δεν σου πιστώνει κανείς τίποτα. Κι αυτό συμβαίνει, από τότε που φούντωσε η κρίση", παραδέχεται.
Η ρακέτα το αγόρι είναι μοναδική παγκοσμίως στο είδος της. Από ποια υλικά κατασκευάζονται και ποια χαρακτηριστικά τις κάνουν να ξεχωρίζουν διαχρονικά;
Σχολιάζοντας την περσινή απόφαση του ΔΣ της Μάνης να καταργήσει τις ρακέτες στην παραλία της Καλογριάς, η κα Παπαναστασίου λέει:
"Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Στις ελεύθερες πλαζ, ο κόσμος που παίζει είναι απρόσκεκτος. Εγώ δεν μπορώ να πίνω τον καφέ μου και να μου έρχεται το μπαλάκι στο κεφάλι. Θα εκνευριστώ και ας παίζω ρακέτες 36 χρόνια. Εκεί, θα πρέπει να γίνει ένας χώρος και να μπουν και δίχτυα, για να μην φεύγει η μπάλα, και δεν είναι κόστος μεγάλο, για τα μπαράκια της περιοχής. Αυτό βέβαια, στην Καλογριά αποκαταστάθηκε. Τους έχει δοθεί ένα μέρος μικρό, γιατί είναι βέβαια και η παραλία μικρή και πηγαίνει πολύς κόσμος. Εγώ επειδή αγαπώ το παιχνίδι και το εμπορεύομαι κιόλας αυτό που αγαπώ πολύ, το κατανοώ ότι είναι ενοχλητική η ρακέτα σε κάποια σημεία ή κάποιες παραλίες. Οι οργανωμένες πλαζ έχουν όλες κάνει ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τη ρακέτα, και αυτοί που παίζουν να το απολαμβάνουν και εκείνοι που δεν παίζουν και δεν είναι υποχρεωμένοι να τους αρέσει το σπορ, να μην ενοχλούνται. Στις ελεύθερες παραλίες όμως, υπάρχει θέμα με τις ρακέτες. Κάποιος με ρώτησε αν μπορεί να μπει ένας σιγαστήρας στη ρακέτα, για να μην ακούγεται, είπε χαμογελώντας.
Δεν είναι δύσκολο να μάθει κανείς να παίζει καλή ρακέτα, αλλά θα πρέπει να το αγαπάει, να του αρέσει. Αλλιώς, δεν θα μάθει ποτέ. Πρέπει να σου γίνει λίγο πάθος, για να το φτάσεις κάπου και τότε, θα σου είναι τρόπος ζωής, χειμώνα - καλοκαίρι. Εμείς, παίζουμε χειμώνα καλοκαίρι, είμαστε στη θάλασσα. Κι εγώ ακόμη και τώρα, που μεγάλωσα, παίζω ακόμα, μερικές φορές μάλιστα περισσότερο από όσο επιτρέπεται.
Το ποσοστό των ανδρών προς των γυναικών που παίζουν είναι δυσανάλογο πολύ. Δεν ξέρω, οι κοπέλες δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον και δεν είναι μόνο αυτό, και τα αγόρια δεν θέλουν να τις παίξουν".
"Συγκινούμαι όταν έρχονται παλιές ρακέτες στα χέρια μου"
"Έρχονται κάποιοι πελάτες, με τις ρακέτες στο χέρι και μου ζητάνε να τις φτιάξω. Εγώ τις ξέρω τις ρακέτες, αν είναι 20ετίας ή παραπάνω ή παρακάτω. Έρχονται κάποιοι και μου λένε "σε παρακαλώ, φτιάχτη μου εκεί, γιατί την χτύπησε ο γιος μου" κι εγώ ρωτάω "πόσα χρόνια τις έχετε" και μου λένε "τριάντα πέντε", όταν ακούω ότι την έχει 35 χρόνια, συγκινούμαι και μερικές φορές, τις έχω ανταλλάξει με καινούριες, χωρίς να πληρωθώ βέβαια. Είναι κειμίλια οι παλιές... Συγκινούμαι, όταν έρχονται παλιές ρακέτες στα χέρια μου. Είναι και συναισθηματική η αξία, ζούσε τότε και ο Δημήτρης... και όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή, αποκτούν άλλη αξία τα αντικείμενα", μας περιγράφει συγκινημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου