Ο άνθρωπος νικήθηκε

Καλέ μου φίλε την πάτησες. Την πατήσαμε όλοι. Μας πλησίασαν, όταν ήμασταν πιο μικροί, πιο αγνοί, πιο ευκολόπιστοι. Μας γέμισαν το μυαλό και την ψυχή με άχρηστες ιδέες και ψεύτικα ιδανικά. Μας φανάτισαν. Μας χώρισαν σε στρατόπεδα. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τα μπλε και τα πράσινα καφενεία. Σε μερικά χωριά υπάρχουν ακόμα. Μας έδωσαν επιχειρήματα, για να πολεμάμε τον «αντίπαλο». Μας έδωσαν και σημαιάκια για να πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις. Και εμείς, σαν πρόβατα, πηγαίναμε. Τα συνθήματα μας ανέβαζαν στα ουράνια. Δακρύζαμε από περηφάνια και η φωνή μας έκλεινε.

Στα φοιτητικά αμφιθέατρα γινόταν πραγματικές μάχες. Μερικές φορές σώμα με σώμα, αφού οι φωνές δεν ήταν αρκετές. Η δημοκρατία στο αποκορύφωμά της. Θυμήσου τις ατελείωτες, επεισοδιακές Γενικές Συνελεύσεις. Πήγαινες την επόμενη μέρα στη σχολή και την έβρισκες κλειστή.

- Τι έγινε ρε παιδιά! Εγώ άλλο ψήφισα χθες.

- Ναι, αλλά δεν έμεινες μέχρι το τέλος.

Αφού η συνέλευση τελείωνε, αν οι αποφάσεις δεν άρεσαν σε κάποιους, αυτοί έστηναν από μόνοι τους μια καινούργια «Γενική» Συνέλευση και έπαιρναν τις αποφάσεις, που τους βόλευαν.

Έτσι σιγά σιγά συνηθίσαμε, άλλο να ψηφίζουμε και άλλο να γίνεται.

Σ’ εκείνη τη φάση, μερικοί, οι πιο έξυπνοι θα πω, αποχώρησαν από τις διαδικασίες. Φρόντισαν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα άφησαν πίσω τους φελλούς, να κάνουν ό,τι θέλουν. Μερικοί ξεγελαστήκαμε λίγο περισσότερο, αρνούμενοι να αποδεχτούμε το μοιραίο. Το πεπρωμένο φυγείν, αδύνατο. Τελικά όλοι οι νοήμονες έφυγαν. Όσοι έμειναν όμως, έστησαν καριέρες, στηριζόμενοι στους κομματικούς μηχανισμούς της διαπλοκής.

Τελικά σ’ όλους εμάς του υπόλοιπους έμεινε μόνο αυτή η ριμάδα η ψήφος. Ψηφίζαμε κάθε τέσσερα χρόνια (που λέει ο λόγος). Μάθαμε να δίνουμε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Προσαρμοστήκαμε. Συμβιβαστήκαμε. Αρκεστήκαμε στα λίγα, που μας έδιναν, για να μας πει τελικά ο χοντρός ότι «μαζί τα φάγαμε». Μη με παρεξηγείς. Το χοντρός δεν αναφέρεται στο πάχος, αλλά στην αναισθησία, που χαρακτηρίζει ένα παχύδερμο.

Οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν. Οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν. Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Έτσι φτάσαμε στις εκλογές του Ιανουαρίου, που οι μισοί ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να σκίσει τα μνημόνια και οι υπόλοιποι μισοί για να πάει σε συμφωνία. Και ο παραλογισμός συνεχίστηκε με τους μισούς να ψηφίζουν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για να απορριφθεί το νέο μνημόνιο και τους υπόλοιπους μισούς να ψηφίζουν επίσης ΟΧΙ, για να υπογραφεί η «νέα» συμφωνία. Η πλήρης κατάρρευση της λογικής και της σοβαρότητας.

Ωστόσο, σε μια βδομάδα καλείσαι να τα ξεχάσεις όλα και να ξαναμπείς στο ίδιο τριπάκι. Σου ξαναβάζουν το δίλημμα. Μόνο, που αυτή τη φορά δεν θα ψηφίσεις ηγέτη, αλλά διαχειριστή. Το ν’ απέχεις δεν είναι λύση. Μην εκβιάζεσαι. Μην μπαίνεις στη λογική της χαμένης ψήφου. Θυμήσου αυτούς, που σε κορόιδεψαν. Υπάρχουν και μικρά κόμματα, που μπορείς να δοκιμάσεις.

Αν πάλι είσαι από αυτούς, που τους αρέσουν οι δεύτερες ευκαιρίες, σκέψου προσεκτικά σε ποιον θα τη δώσεις. Στο κάτω κάτω ονομάζεται δεύτερη ευκαιρία και όχι έβδομη ή δέκατη έβδομη ευκαιρία. Εκτός κι αν νομίζεις ότι, πρόκειται για το «Να η ευκαιρία». Αν ναι, τότε άδραξε την ευκαιρία και ζήτα ένα αντάλλαγμα για να τους ξαναψηφίσεις.

Άντε και καλό βόλι.

Γιώργος Βαρδακώστας



Εκπαιδευτικός