Κείμενο της συγγραφέως και ψυχοθεραπεύτριας Helen Lovendall
Ενώ περιμένει το ψάρι να τσιμπήσει, ο ψαράς αγναντεύει το πέλαγος κι ονειροπολεί. Είναι η καλύτερη μεταφορά για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, για τις...
φαντασιώσεις που έχουμε για το πώς θα αλλάξει η ζωή μας όταν συναντήσουμε το έτερον ήμισυ. Οι περισσότεροι από μας δεν είναι και τόσο συγκεκριμένοι, έχουν μάλλον μια αόριστη και θολή εικόνα για τον άλλον και για αυτό που τους περιμένει, απλώς ασχολούνται με το πόσο καλά κι ωραία θα γίνουν όλα, όταν εμφανιστεί «το ψάρι», ο άλλος...
Έτσι λοιπόν, όταν νιώσουμε το ψάρι να τσιμπάει, χοπ! Εντάξει, λέμε, αυτό ήταν, το όνειρό μας έγινε πραγματικότητα!
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή που συνειδητοποιούμε είναι ότι αρχίζουμε να αισθανόμαστε καλά κι αρμονικά με τον εαυτό μας. Δεν ξέρουμε στα σίγουρα αν ο έρωτας φέρνει στην επιφάνεια τον αληθινό εαυτό μας ή αν βελτιώνει τη συμπεριφορά μας. Πιθανόν και τα δύο. Είναι σαφές πάντως, ότι αυτήν την περίοδο ξεχνάμε την κακή μας πλευρά, που μοιάζει να εξαφανίζεται ως δια μαγείας όταν συναντιόμαστε με το αγαπημένο μας πρόσωπο.
Όλα είναι υπέροχα, μέχρι τη μοιραία εκείνη στιγμή που θα αντιληφθούμε μια διαφορετική πλευρά στον άλλον.
Στην αρχή δεν δίνουμε πολύ σημασία. Μάλιστα, μπορεί να μας φανεί πιο ανθρώπινος και συμπαθής! 'Ετσι δεν λέμε; Αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του; Αισθανόμαστε καλοί, ευγενείς και ανώτεροι άνθρωποι. Όχι μόνον μας αγαπούν, αλλά κι εμείς είμαστε ικανοί να αγαπάμε. Τα καταφέραμε. Τα νερά είναι ήρεμα, ένα απαλό αεράκι φυσάει, η βάρκα αρμενίζει και τα ψάρια χοροπηδάνε ολόγυρά μας, έτοιμα να πιαστούνε στο αγκίστρι μας.
Υπάρχει όμως ένα συννεφάκι. Μια μυστική, αδύναμη φωνούλα που μας ψιθυρίζει λίγο πριν κοιμηθούμε τη νύχτα «περίμενε λίγο, γιατί ακόμη δεν είδες τίποτε!» Και πράγματι, θυμάστε την πρώτη φορά που νιώσατε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά εντέλει επιλέξατε να το αγνοήσετε;
Μια γυναίκα διηγείται εδώ αυτό που συνέβη τη μέρα του γάμου της.
Βγήκαμε αγκαλιά από την εκκλησία και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο για να πάμε στη δεξίωση. Ο εδώ κι ελάχιστα λεπτά σύζυγός μου μπήκε πρώτος, εγκαταλείποντάς με να παλεύω με το μακρύ κι ανοικονόμητο νυφικό μου. Αισθάνθηκα λίγο περίεργα και μπήκα μετά από αυτόν στο αυτοκίνητο. Αυτός ούτε που κατάλαβε τίποτε και συνέχισε να χαμογελάει και να χαιρετάει μέσα από το τζάμι τους καλεσμένους μας. Αισθάνθηκα μια παράλογη οργή να με κατακλύζει και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου, καθώς ένα εκατομμύριο σκέψεις περνούσαν αστραπιαία από το μυαλό μου.
Αυτός γύρισε και με κοίταξε γεμάτος αγάπη. Και τότε κατάλαβα: δεν περίμενα από αυτόν να μου ανοίξει την πόρτα και να με αφήσει να περάσω πρώτη. Ήμουν υγιής και μπορούσα μια χαρά να πηδήξω μέσα στο αυτοκίνητο, πρώτη, δεύτερη ή τρίτη... Προφανώς, αυτός ήταν σούπερ αναστατωμένος και χαιρόταν που όλα τελείωσαν χωρίς κανένα πρόβλημα στην εκκλησία, ενώ τον απασχολούσαν σίγουρα αυτά που θα ακολουθούσαν. Προσποιήθηκα ότι τα δάκρυα ήταν δάκρυα χαράς μιας ευαίσθητης και συγκινημένης νεόνυμφης
Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, που ούτε καν τα συνειδητοποίησα. Ο σύζυγός μου αντίκρισε μια δακρυσμένη νυφούλα που του χαμογελούσε. Η δεξίωση ήταν υπέροχη κι εγώ λησμόνησα το επεισόδιο, όχι εντελώς όμως... Όπως αντιλαμβάνεστε, κάτι άφησε πίσω του, κάτι που υπάρχει ακόμα.
Για μια στιγμή, το πέπλο της μνήμης ανασηκώθηκε αποκαλύπτοντας το επεισόδιο, αφού πέρασαν αρκετά χρόνια έγγαμου βίου.
Οι λόγοι που δεν προσέχουμε τέτοια μικροεπεισόδια στην αρχή μιας σχέσης είναι συνάμα απλοί αλλά και σύνθετοι. Σύνθετοι, επειδή όλοι αγνοούμε τις αιτίες που ο άλλος μας ελκύει. Ακόμα κι αν έχουμε γνώσεις ψυχολογίας, δεν καταλαβαίνουμε το γιατί,
ο έρωτας ξεπερνάει κάθε λογική διαδικασία. Αναμοχλεΰει τα βαθύτερα αισθήματά μας και μας καλεί να συμμετάσχουμε σε μια διαφορετική περιπέτεια που δεν ελέγχουμε απόλυτα. Ακόμη κι ο νόμος και το δικαστήριο αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στα λεγάμενα εγκλήματα πάθους!
Αλλά και οι απλοί λόγοι δεν εξηγούνται εύκολα. Στον έρωτα δινόμαστε πλήρως. Ξαναγινόμαστε αθώοι. Όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε σαν τον Τρελό της τράπουλας Ταρό που στέκεται μπροστά στον γκρεμό. Όταν ερωτευόμαστε είμαστε έτοιμοι να πηδήξουμε στο κενό, και το κάνουμε χωρίς συνείδηση, χωρίς λογική. Η αθωότητα ενός καινούργιου εαυτού μάς εξωθεί να κάνουμε πράγματα τρελά και πρωτόγνωρα.
Αυτή είναι η ομορφιά του έρωτα: τρελαινόμαστε, ξεχνάμε τον εαυτό μας, πηδάμε στο κενό και για μια απειροελάχιστη στιγμή κατορθώνουμε να σταθούμε στον αέρα. Βγαίνουμε από τον συνήθη ρόλο και την ταυτότητά μας. Φυσικά, δεν στεκόμαστε λεπτό να αναρωτηθούμε γιατί αισθανόμαστε τόσο υπέροχα όταν είμαστε με τον καλό μας. Απλώς, συνεχίζουμε και το χαιρόμαστε. Ένας εσωτερικός μηχανισμός εξασφαλίζει ισορροπία, απομακρύνει τα κακά και φέρνει ικανοποίηση και χαρά. Τα συνήθη μοιάζουν εξαιρετικά. Χαλαρώνουμε κι απολαμβάνουμε την πληρότητα που μας χαρίζει ο έρωτας.
Έτσι λοιπόν, όταν νιώσουμε το ψάρι να τσιμπάει, χοπ! Εντάξει, λέμε, αυτό ήταν, το όνειρό μας έγινε πραγματικότητα!
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή που συνειδητοποιούμε είναι ότι αρχίζουμε να αισθανόμαστε καλά κι αρμονικά με τον εαυτό μας. Δεν ξέρουμε στα σίγουρα αν ο έρωτας φέρνει στην επιφάνεια τον αληθινό εαυτό μας ή αν βελτιώνει τη συμπεριφορά μας. Πιθανόν και τα δύο. Είναι σαφές πάντως, ότι αυτήν την περίοδο ξεχνάμε την κακή μας πλευρά, που μοιάζει να εξαφανίζεται ως δια μαγείας όταν συναντιόμαστε με το αγαπημένο μας πρόσωπο.
Όλα είναι υπέροχα, μέχρι τη μοιραία εκείνη στιγμή που θα αντιληφθούμε μια διαφορετική πλευρά στον άλλον.
Στην αρχή δεν δίνουμε πολύ σημασία. Μάλιστα, μπορεί να μας φανεί πιο ανθρώπινος και συμπαθής! 'Ετσι δεν λέμε; Αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του; Αισθανόμαστε καλοί, ευγενείς και ανώτεροι άνθρωποι. Όχι μόνον μας αγαπούν, αλλά κι εμείς είμαστε ικανοί να αγαπάμε. Τα καταφέραμε. Τα νερά είναι ήρεμα, ένα απαλό αεράκι φυσάει, η βάρκα αρμενίζει και τα ψάρια χοροπηδάνε ολόγυρά μας, έτοιμα να πιαστούνε στο αγκίστρι μας.
Υπάρχει όμως ένα συννεφάκι. Μια μυστική, αδύναμη φωνούλα που μας ψιθυρίζει λίγο πριν κοιμηθούμε τη νύχτα «περίμενε λίγο, γιατί ακόμη δεν είδες τίποτε!» Και πράγματι, θυμάστε την πρώτη φορά που νιώσατε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά εντέλει επιλέξατε να το αγνοήσετε;
Μια γυναίκα διηγείται εδώ αυτό που συνέβη τη μέρα του γάμου της.
Βγήκαμε αγκαλιά από την εκκλησία και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο για να πάμε στη δεξίωση. Ο εδώ κι ελάχιστα λεπτά σύζυγός μου μπήκε πρώτος, εγκαταλείποντάς με να παλεύω με το μακρύ κι ανοικονόμητο νυφικό μου. Αισθάνθηκα λίγο περίεργα και μπήκα μετά από αυτόν στο αυτοκίνητο. Αυτός ούτε που κατάλαβε τίποτε και συνέχισε να χαμογελάει και να χαιρετάει μέσα από το τζάμι τους καλεσμένους μας. Αισθάνθηκα μια παράλογη οργή να με κατακλύζει και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου, καθώς ένα εκατομμύριο σκέψεις περνούσαν αστραπιαία από το μυαλό μου.
Αυτός γύρισε και με κοίταξε γεμάτος αγάπη. Και τότε κατάλαβα: δεν περίμενα από αυτόν να μου ανοίξει την πόρτα και να με αφήσει να περάσω πρώτη. Ήμουν υγιής και μπορούσα μια χαρά να πηδήξω μέσα στο αυτοκίνητο, πρώτη, δεύτερη ή τρίτη... Προφανώς, αυτός ήταν σούπερ αναστατωμένος και χαιρόταν που όλα τελείωσαν χωρίς κανένα πρόβλημα στην εκκλησία, ενώ τον απασχολούσαν σίγουρα αυτά που θα ακολουθούσαν. Προσποιήθηκα ότι τα δάκρυα ήταν δάκρυα χαράς μιας ευαίσθητης και συγκινημένης νεόνυμφης
Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, που ούτε καν τα συνειδητοποίησα. Ο σύζυγός μου αντίκρισε μια δακρυσμένη νυφούλα που του χαμογελούσε. Η δεξίωση ήταν υπέροχη κι εγώ λησμόνησα το επεισόδιο, όχι εντελώς όμως... Όπως αντιλαμβάνεστε, κάτι άφησε πίσω του, κάτι που υπάρχει ακόμα.
Για μια στιγμή, το πέπλο της μνήμης ανασηκώθηκε αποκαλύπτοντας το επεισόδιο, αφού πέρασαν αρκετά χρόνια έγγαμου βίου.
Οι λόγοι που δεν προσέχουμε τέτοια μικροεπεισόδια στην αρχή μιας σχέσης είναι συνάμα απλοί αλλά και σύνθετοι. Σύνθετοι, επειδή όλοι αγνοούμε τις αιτίες που ο άλλος μας ελκύει. Ακόμα κι αν έχουμε γνώσεις ψυχολογίας, δεν καταλαβαίνουμε το γιατί,
ο έρωτας ξεπερνάει κάθε λογική διαδικασία. Αναμοχλεΰει τα βαθύτερα αισθήματά μας και μας καλεί να συμμετάσχουμε σε μια διαφορετική περιπέτεια που δεν ελέγχουμε απόλυτα. Ακόμη κι ο νόμος και το δικαστήριο αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στα λεγάμενα εγκλήματα πάθους!
Αλλά και οι απλοί λόγοι δεν εξηγούνται εύκολα. Στον έρωτα δινόμαστε πλήρως. Ξαναγινόμαστε αθώοι. Όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε σαν τον Τρελό της τράπουλας Ταρό που στέκεται μπροστά στον γκρεμό. Όταν ερωτευόμαστε είμαστε έτοιμοι να πηδήξουμε στο κενό, και το κάνουμε χωρίς συνείδηση, χωρίς λογική. Η αθωότητα ενός καινούργιου εαυτού μάς εξωθεί να κάνουμε πράγματα τρελά και πρωτόγνωρα.
Αυτή είναι η ομορφιά του έρωτα: τρελαινόμαστε, ξεχνάμε τον εαυτό μας, πηδάμε στο κενό και για μια απειροελάχιστη στιγμή κατορθώνουμε να σταθούμε στον αέρα. Βγαίνουμε από τον συνήθη ρόλο και την ταυτότητά μας. Φυσικά, δεν στεκόμαστε λεπτό να αναρωτηθούμε γιατί αισθανόμαστε τόσο υπέροχα όταν είμαστε με τον καλό μας. Απλώς, συνεχίζουμε και το χαιρόμαστε. Ένας εσωτερικός μηχανισμός εξασφαλίζει ισορροπία, απομακρύνει τα κακά και φέρνει ικανοποίηση και χαρά. Τα συνήθη μοιάζουν εξαιρετικά. Χαλαρώνουμε κι απολαμβάνουμε την πληρότητα που μας χαρίζει ο έρωτας.
boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου