Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε ως χώρα στη δίνη μίας από τις χειρότερες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που έχει ποτέ βιώσει αυτός ο τόπος.
Έννοιες οι οποίες μέχρι τότε αφορούσαν τους οικονομολόγους και όσους ασχολούνταν με τη χάραξη οικονομικής πολιτικής, έννοιες όπως...
το έλλειμμα, το δημόσιο χρέος, τα ισοζύγια πληρωμών, τα πλεονάσματα κ.α. έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας.
Έννοιες χρηματοοικονομικές όπως τα spreads (περιθώρια επιβάρυνσης σε επιτόκια δανεισμού μέσω ομολόγων, σε σχέση με ομόλογο αναφοράς και εν προκειμένω με το γερμανικό) και τα C.D.S. (Credit Default Swaps – ασφαλιστήρια αντιστάθμισης έναντι κινδύνου χρεοκοπίας), έγιναν κυρίαρχα ζητήματα της καθημερινότητας μας αλλά δυστυχώς και της πολιτικής επικαιρότητας και της αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Καταλαβαίναμε – δεν καταλαβαίναμε, δεν είχε σημασία. Ήταν για το καλό μας!
Αναδείχτηκαν σε κυρίαρχα ζητήματα οι παραπάνω έννοιες, προβάλλοντας μια τεχνοκρατική ή ακόμη χειρότερα, μια λογιστική πλευρά της οικονομίας, ξεχνώντας ή απλά παραμελώντας το γεγονός ότι η οικονομία είναι σχέσεις & αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι συμβιώνουν στα πλαίσια μιας κοινωνίας και ΟΧΙ οι αριθμοί που καταγράφουν τις σχέσεις αυτές.
Βρέθηκαν οι έννοιες αυτές από επιστημονικά εργαλεία να είναι “καραμέλες” για προπαγανδιστική χρήση, στα χέρια ανίδεων ανθρώπων, οι οποίοι σου διέλυαν με ευκολία τη ζωή και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι εργάζονται για το καλό σου, για τη σωτηρία σου!
Έτσι, ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα τη “θεοποίηση” του όρου «ανάπτυξη» την οποία οι τότε ηγεμονεύουσες πολιτικές δυνάμεις είχαν αναγάγει σε ιερό δισκοπότηρο της οικονομίας – Λες και η αύξηση ενός μεγέθους, συνεπάγεται αυτόματα και ευημερία των ανθρώπων που αφορά, ή λες και μοιράζεται το αποτέλεσμα σε όλους με τον ίδιο τρόπο…
Βιώσαμε την επικοινωνιακή μονομανία των “πρωτογενών πλεονασμάτων” όπου η επικρατούσα τότε άποψη ήταν ότι ακόμα και αν πεθαίνουν άνθρωποι, θα πρέπει το λογιστικό αποτέλεσμα να είναι θετικό (*κερδοφορία), διαφορετικά θα …θύμωναν οι “αγορές” ή οι “εταίροι” και ποιος ξέρει τι θα επακολουθούσε…
Δεχθήκαμε απίθανες και τελείως αστήρικτες ισοπεδωτικές απόψεις και θεωρίες του τύπου “μαζί τα φάγαμε” να συζητώνται σοβαρά και να αποτελούν και ψόγο προς την κοινωνία, αντί να της δίνονται απαντήσεις και εξηγήσεις.
Παρακολουθήσαμε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αντί να κατεβάζει από ντροπή το κεφάλι και να ζητάει συγνώμη, να συκοφαντεί συλλήβδην τον πολίτη, να τον υβρίζει και να τον …φορολογεί!
Είδαμε μετά από 50 και πλέον χρόνια, συμπατριώτες μας να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας, θεωρώντας τη χώρα αυτή τελειωμένη, πράγμα που είχε να συμβεί από τη δεκαετία του ’50 και του ’60.
Για όλα λοιπόν τα παραπάνω και για πολλά ακόμη που δεν χωρούν σε αυτή την κατά βάση οικονομική ανάλυση, φτάσαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, τη σημαντική νίκη των δυνάμεων της αριστεράς, η οποία κατά τη γνώμη μου αποτελεί ορόσημο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, μόνο και μόνο για το γεγονός ο Έλληνας πολίτης αψήφισε το φόβο και επεχείρησε με απολύτως δημοκρατικό τρόπο να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να ασκήσει το ύψιστο δικαίωμα του: αυτό του αυτοκαθορισμού του πολιτικού & οικονομικού του μέλλοντος.
Όμως, να είναι σίγουρη η νέα κυβέρνηση και η αριστερά γενικότερα ότι όσο μεγάλη και ιστορική και αν ήταν αυτή της η νίκη, τόσο θορυβώδης και παταγώδης θα είναι η αποκαθήλωση της σε περίπτωση που διαψεύσει τις προσδοκίες του σοφού ελληνικού λαού που της εμπιστεύθηκε το τιμόνι της χώρας στην κρισιμότερη ίσως συγκυρία από συστάσεως νεοτέρου ελληνικού κράτους.
Ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε με περισσή ψυχραιμία την κατάσταση από την αρχή της κρίσης. Δεν μιλάμε για τη μειοψηφία των απατεώνων και φοροφυγάδων. Μιλάμε για το μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, το οποίο δούλεψε περισσότερο και αμείφθηκε λιγότερο. Ανέχτηκε την ανεργία και τη φτωχοποίηση. Εξάντλησε τις τελευταίες οικονομίες του από την αποταμίευση που με κόπο και ιδρώτα είχε συσσωρεύσει τα προηγούμενα χρόνια, για να πληρώνει παράλογους φόρους και δυσβάστακτα χαράτσια, που ήταν προσωρινά για να μείνουν μέχρι να γίνουν μόνιμα!
Ανέχτηκε ακόμα και αυτό το παταγωδώς αποτυχημένο κούρεμα χρέους P.S.I., όπου οι μόνοι που έχασαν ήταν εκείνοι που είχαν εμπιστευθεί το ελληνικό κράτος και το είχαν δανείσει (έλληνες ομολογιούχοι) αλλά και φορείς (πανεπιστήμια, νοσοκομεία, επιμελητήρια) οι οποίοι δια νόμου είχαν υποχρεωθεί από τους πολιτικούς να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Οι τραπεζίτες φυσικά πήραν παχυλές αποζημιώσεις.
Συναίνεσε να δοθούν κεφάλαια στις εγχώριες τράπεζες, παρόλο που δεν έφταιγε σε τίποτα ο ίδιος και που οι τράπεζες κερδοσκοπούσαν ασύστολα σε βάρος του τα προηγούμενα χρόνια. Και μάλιστα επειδή “λεφτά δεν υπήρχαν”, τα δανείστηκε και αυτά με επαχθείς όρους και όχι μόνο οικονομικούς.
Κατάπιε ακόμα και τη βίαιη και άδικη φορολογική αφαίμαξη με το τερατούργημα του ΕΝ.Φ.Ι.Α. όπου φορολογείται όχι μόνο το εισόδημα από την κατοχή ακινήτου, αλλά η ίδια η ιδιοκτησία, χωρίς να εξαιρείται ούτε καν η βασική ανθρώπινη ανάγκη, αυτή της στέγασης στην πρώτη κατοικία. Ανέχτηκε να φορολογείται με πλασματικές αξίες ακινήτων, πολύ ακριβότερες από τις πραγματικές.
Ανέχεται τόσα ληστρικά χαράτσια και τέλη τρίτων, τόσες επιβαρύνσεις, τόσες περικοπές και εκπτώσεις δικαιωμάτων.
Κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί φυλακισμένος, αν από ρομαντική ανοησία επιμένει να παριστάνει τον επιχειρηματία σε αυτή τη χώρα της παράλογης φορολογίας. Αν συμβεί και δεν πετύχει η επιχείρηση του, η εφορία του ασκεί ποινική δίωξη, αδιαφορώντας για την κρίση, αδιαφορώντας για το ότι μπορεί να μην τον πληρώνει κανένας, έτσι απλά για να χρησιμοποιήσει το φόβητρο της φυλάκισης και να εισπράξει. Οι φορείς ασφάλισης κάνουν το ίδιο, με προεξάρχοντα στην `αλητεία` τον ΟΑΕΕ ο οποίος σταματά να του παρέχει υπηρεσίες, του τις χρεώνει όμως κανονικά ενώ δεν τις παρέχει, του επιβάλλει ληστρικό τόκο και πολύ σύντομα τον φυλακίζει κιόλας, πάντα για το καλό του!
Είναι ο φορέας που υπάρχει για την εξασφάλιση σου, μη το ξεχνάς!
Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από όσα αντιμετωπίζει ο Έλληνας πολίτης σήμερα. Σε αυτά τα χάλια μας έφεραν οι συνταγές της οικονομίας των αριθμών και της …γερμανικής λιτότητας δια πάσαν νόσον.
Το ζήτημα είναι πλέον πάρα πολύ απλό και ταυτόχρονα πάρα πολύ ορατό σε όσους εξ υμών δεν είναι πολιτικοί:
Τι προτίθεται να πράξει η νέα μας κυβέρνηση; Θα συνεχίζει να υπηρετεί τους αριθμούς και να διαλύει τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις; Θα αποφασίσει με γενναιότητα να έρθει σε ρήξεις με συμφέροντα επιχειρηματικά και πολιτικά και να δώσει λύσεις, ανακουφίζοντας τον πολίτη;
θα σπάσει αυγά με τους “μαφιόζους” των αγορών ή θα τους κάνει τα χατήρια; Θα σταματήσει να ξεπουλά την περιουσία του ελληνικού λαού, με το πρόσχημα των ταμειακών αναγκών και της δήθεν εισροής ξένων κεφαλαίων;
Ας είμαστε όλοι προσγειωμένοι και ειλικρινείς: Μαγικά ραβδιά και μαγικά κουτιά που βγάζουν χρήματα, δεν υπάρχουν, ειδικά σε αυτή την κατάσταση κυριολεκτικά της καταστροφής που βρίσκεται η πραγματική οικονομία. Υπάρχουν όμως τρόποι να σταματήσει η καθολική εκμετάλλευση του ανίσχυρου πολίτη. Υπάρχουν τρόποι να γίνει πιο δίκαιη η καθημερινότητα μας.
Ο λαός πήρε την απόφαση του και έπραξε την περασμένη Κυριακή, στέλνοντας ηχηρότατο μήνυμα εντός και εκτός χώρας. Τώρα, περιμένει τα αποτελέσματα με τη σοφία και την ψυχραιμία που τον χαρακτηρίζει.
Ίδωμεν…
Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου