62 εκατ. ευρώ από 10 παίκτες σε έναν χρόνο

Ολυμπιακό success story που θα ζήλευε κάθε κυβέρνηση.

Είναι ίσως το πιο επιτυχημένο παράδειγμα σωστής διαχείρισης πόρων. Κατοικοεδρεύει κάπου εκεί στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και το όνομά του είναι Ολυμπιακός. Ένας Ολυμπιακός που δεν έχει καμμία σχέση με...
την προ Μαρινάκη εποχή.

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Ο Ολυμπιακός έχει γίνει πλέον μία ευρωπαϊκή ομάδα. Τόσο από αγωνιστικής πλευράς με τις προκρίσεις των τελευταίων ετών στην φάση τω ν 16 και τα αξιοσέβαστα αποτελέσματα που σημειώνει όσο και από οργανωτικής πλευράς με τα οικονομικά του συλλόγου να είναι στον καλύτερο δρόμο που ήταν ποτέ. Τόσο καλό, που εάν η κυβέρνηση μελετούσε τον Ολυμπιακό της τελευταίας τετραετίας ως case study να κατέληγε σε ένα πραγματικό success story...

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι συναισθηματικός τύπος. Δεν είναι Σωκράτης Κόκκαλης. Όσο κι αν «αγαπάει» έναν παίκτη, εάν αυτός μπορεί να μοσχοπουληθεί, θα μοσχοπουληθεί. Σε πρόσφατο άρθρο είχα σημειώσει πως ο Ολυμπιακός είναι μικρογραφία της Πόρτο.

Για όσους θυμούνται το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να συγκριθεί σε μεγάλο βαθμό πλέον με την πορτογαλική ομάδα του Πίντο Ντα Κόστα, ο οποίος κατάφερε να πουλήσει όχι μόνο παίκτες, αλλά μέχρι και... προπονητή, τον Αντρέ Βίλας-Μπόας.

Αυτή είναι και η μόνη λύση που έχουν οι ελληνικές ομάδες. Με σωστά deals να βάλουν χρήματα στα ταμεία τους και όχι με πορείες της μίας χρονιάς. Για να μην τα πολυλογούμε ο Θρύλος έχει πουλήσει μέσα σε έναν μόλις χρόνο 10 παίκτες αξίας 62 εκατ. ευρώ. Τέσσερις από αυτούς μάλιστα είναι Έλληνες. Μπορεί να κατηγορείται πως τα τελευταία χρόνια δεν έχει πολλούς Έλληνες στο ρόστερ του αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως είχε τους καταλληλότερους.

Ο δρόμος αυτός μόνο στην επιτυχία μπορεί να οδηγήσει. Δεν ξέρω εάν θα φτάσει μέχρι την κατάκτηση του Champions League όπως χαρακτηριστικά έγραψα αστειευόμενος τις προάλλες, αλλά θα τον καταστήσει μία ποδοσφαιρική (με όλη την σημασία της λέξεως, αγωνιστική και οικονομική) δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με την οποία κάνουν deals ομάδες που ζηλεύουμε να τις βλέπουμε να παίζουν μπάλα.

Οι εξαιρετικές διασυνδέσεις που έχουν δημιουργήσει οι ερυθρόλευκοι με κορυφαίους μάνατζερ όπως ο Ραϊόλα συμβάλουν άμεσα και έμμεσα στην αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ίσως το πιο ευχάριστο γεγονός του τελευταίου αιώνα για την ελληνική ποδοσφαιρική σχολή είναι πως βλέπουμε ολοένα και περισσότερους παίκτες μας να παίζουν στην Ευρώπη. Γίνονται μέλη μεγάλων ευρωπαϊκών κλάμπ όχι ως συμπληρώματα του ρόστερ, αλλά ως παίκτες πραγματικά μεγάλης αξίας και κλάσης. Κάτι που αποδεικνύεται και από τους αριθμούς.

Ας ελπίσουμε όλοι, τα βλέμματα του ελληνικού ποδοσφαίρου να συγκεντρώνουν από εδώ και στο εξής οι ποδοσφαιριστές και οι σύλλογοι και όχι αμοιβάδες της εξέδρας που μόνο στόχο έχουν να καταστρέφουν ένα άθλημα στο οποίο δεν συμμετείχαν ποτέ. Και ποιος ξέρει σε λίγα χρόνια ίσως δούμε ξανά μεγάλους παίκτες να πατούν ξανά το ελληνικό χορτάρι.