Στη σκιά των καταγγελιών, οι ασθενείς κι οι συγγενείς τους νιώθουν ότι...
είναι μάταιο να μιλούν. «Δεν υπάρχει κανείς να σε προστατεύσει. Οπότε, πληρώνεις», μου λέει ο Χ.Π. Από την αρχή της συζήτησης, ακούγεται δαγκωμένος. «Οσο ζούσε ο πατέρας μου, είχα υποσχεθεί να μην πω τίποτα. Τώρα, αφού το θέλετε, θα σας μιλήσω».
Ο πατέρας του μπήκε στο νοσοκομείο με πρόβλημα στον αριστερό γοφό. Ηταν το 2010, και ο πατέρας του ήταν 70 ετών. Ο Χ.Π. τα θυμάται όλα πολύ καθαρά. Ο γιατρός μού είπε ότι «σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να γίνει η επέμβαση γρήγορα. Αλλά δυστυχώς αυτή την εποχή εγώ έχω πολλή δουλειά, πολλούς ασθενείς». Ηταν κάτι σαν δημοπρασία: «Μου ζητούσε να δώσω πιο πολλά απ’ τους άλλους, για να πάει πιο ψηλά ο πατέρας μου στη λίστα». Ο Χ.Π. μου λέει ότι δεν το σκέφτηκε πολύ, γιατί «αληθινά, δεν νομίζω ότι μπορείς κάτι τέτοιο να το σκεφτείς πολύ». Απλώς έβγαλε τα λεφτά απ’ την τράπεζα και πήγε στο γραφείο του γιατρού. «Εδωσα 500 ευρώ, ο γιατρός τα πήρε χέρι με χέρι». Ο πατέρας του Χ.Π. εγχειρίστηκε δύο μέρες μετά. Η επέμβαση κράτησε μιάμιση ώρα. «Απ’ όταν βγήκε απ’ το χειρουργείο ο γιατρός», λέει ο νεαρός άνδρας, «δεν τον είδαμε ποτέ ξανά».
Ευγνωμοσύνη...
Μερικά πράγματα είναι κοινά σ’ όλες τις περιπτώσεις των γιατρών με τα φακελάκια. Οπως η εκμετάλλευση, όπως και η ευγνωμοσύνη. «Αν σώσει ο γιατρός τον άνθρωπό σου, νιώθεις ότι του χρωστάς», μου λέει η Ράνια Κ. Εκείνη έζησε με τον άνδρα της την εμπειρία τού να αρρωσταίνεις στην Ελλάδα. «Τον όγκο τον βρήκαν Σεπτέμβριο του 2011», λέει η γυναίκα. «Ως τότε δεν ήξερα τι θα πει νοσοκομείο. Στις εξετάσεις που κάναμε κατά καιρούς όλα πάντα ήταν καθαρά. Ο Νίκος ήταν τότε 63 ετών».
Ο καθηγητής που της σύστησαν το φακελάκι το ζήτησε σαν να ήταν μέρος της νόμιμης διαδικασίας. «Μου είπε ότι συνήθως για τέτοια περιστατικά παίρνει 2.000 ευρώ», λέει η ίδια. «Θυμάμαι πόσο άσχημα είχα νιώσει. Δεν μπορούσα καν να το πω στον Νίκο. Δεν ήξερε για τον καρκίνο. Νόμιζε ότι είναι μια ασήμαντη επέμβαση». Η γυναίκα κάνει μια παύση. «Το φακελάκι τού το έδωσα στο τέλος της εγχείρησης», λέει μετά. «Μου είπε “πήγαμε πολύ καλά” και του έδωσα τα λεφτά. Θυμάμαι την κίνησή του. Πρώτα έβαλε τα λεφτά στην τσέπη και μετά μου χτύπησε την πλάτη για παρηγοριά». Η κάθε ιστορία είναι διαφορετική κι όμως στο τέλος όλες μοιάζουν ίδιες. Στην ιστοσελίδα edosafakelaki.org οι καταγγελίες για τους γιατρούς είναι πάνω από χίλιες.
Το συνολικό ποσό απ’ τα φακελάκια αγγίζει τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Και τα μηνύματα των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να πληρώσουν είναι τόσο λεπτομερή, που δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι αυτούς τους γιατρούς, που οι ασθενείς τους φωτογραφίζουν, δεν τους ελέγχει κανείς αρμόδιος. «Εδωσα 2.000 στον χειρουργό», γράφει ο Σ. «Μετά μου ζήτησε άλλα 600 για να προωθήσει η αναισθησιολόγος το περιστατικό. Μετά μου ζήτησε άλλα 500 για “διόδια”, 100 για τον εργαλειοδότη και 400 για να μη δημιουργηθεί θέμα με τη διοικήτρια». Σύνολο, 3.600 ευρώ που δόθηκαν εφέτος τον Ιούνιο σε καρδιοχειρουργό ενός νοσοκομείου που ο Σ. το αναφέρει ονομαστικά.
Δύο μήνες
Διαβάζοντας τα περιστατικά, διαπιστώνεις ότι η περίπτωση του άνδρα που πέθανε μετά την εγχείρηση στον Ευαγγελισμό δεν είναι από τις σπάνιες. Το πιο κλασικό κόλπο του γιατρού είναι να βάζει στην αναμονή εκείνους που μοιάζουν απρόθυμοι να πληρώσουν: «Εδωσα στον γιατρό, στο τμήμα ΩΡΛ, 400 ευρώ για μία επέμβαση», γράφει ένας απ’ τους ασθενείς στο edosafakelaki.org. «Αν δεν τα έδινα, θα περίμενα δύο μήνες για το χειρουργείο».
Στην περίπτωση της Ράνιας Κ., τίποτε δεν πήγε καλά. Ο άνδρας της κατέληξε έπειτα από δύο εβδομάδες στην εντατική. «Ενδονοσοκομειακή λοίμωξη», μου λέει. Τη ρωτάω αν μετάνιωσε που δεν κατήγγειλε το γιατρό. Δεν χρειάζεται χρόνο να σκεφτεί την απάντηση. «Θα είχα φοβερές τύψεις αν δεν είχα δώσει τα χρήματα. Είναι έξω απ’ τον χορό αυτοί που σου λένε “δεν είναι σωστό να δώσεις λεφτά”. Θα αφήσεις τον άνθρωπό σου να πεθάνει για δύο χιλιάδες ευρώ; Γιατί εμένα ο γιατρός έτσι μου είπε. “Πεθαίνει, κυρία μου. Αποφασίστε. Θα τον σώσουμε ή όχι;”».
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου