Είμαι σίγουρος επίσης πως κάνεις μας δεν έχει καταλάβει, ούτε προτίθεται να παραδεχτεί ότι η αυτό το μόρφωμα που μας κυβερνά είναι αποτέλεσμα και της δικής μας στάσης αλλά και συμμετοχής μας σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν από το 2009 και έχουμε λάβει ως ενέχυρο, διαμαρτυρημένα γραμμάτια, ότι μετά τις εκλογές ο δικός μας κώλος δεν θα πάθει τίποτα.
Όλα άλλαξαν στην χώρα μας εκτός από τον τρόπο που η δήθεν δημοκρατία μας ζητά να την ξαναστηρίξεις. Όλα άλλαξαν στην χώρα μας εκτός από τον τρόπο εκλογής των εκπροσώπων, τούτος ο τρόπος δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Αντιθέτως, τα ανδρείκελα που μας κυβερνούν και πολιτεύονται ξέρουν πως και οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα αποδειχτούν και πάλι προς όφελος της στημένης ολιγαρχικής δημοκρατίας τους.
Εχθρός αυτή την στιγμή δεν είναι οι κατευθυνόμενες διαδηλώσεις, ούτε οι μαντρωμένες σκέψεις. Το μόνο σίγουρο και για τις δύο είναι ότι ελέγχονται απόλυτα. Αυτό που δεν μπορούν να ελέγξουν είναι αν τους γυρίσουμε την πλάτη μια και καλή και μέσω της σιωπηλής μας διαμαρτυρίας και όχι της «επανάστασης του καναπέ(ως)» όπως την αποκαλούν, να το πάρουν χαμπάρι ότι το έγκλημα το οποίο στήνουν με περιτύλιγμα την δημοκρατία γκρεμίζεται από μέσα. Και όσο συμμετέχεις και κάνεις κι εσύ το παιχνίδι σου, και βάζεις και κανένα αυτογκόλ, τόσο αυτοί τρελαίνονται. Η ψήφος μας που τους κάνει δήθεν δυνατούς, αυτή μπορεί να τους αποδυναμώσει.
Έχουν ρίξει στη μάχη από κομμώτριες μέχρι αστρολόγους. Από διανοούμενους μέχρι κοριτσάκια που το όνειρό τους φτάνει μέχρι την συμμετοχή τους σε ένα talent show. Στόχος λοιπόν, να ελέγχουν και να φέρουν την πολιτική σε μέτρα κάτω του μέτριου. Στόχος να βάλουν σε μετρά και μάλιστα ελεγχόμενα ακόμη και τη δημοκρατία τους. Η κυράτσα πλάι-πλάι με τον απαστράπτοντα gadgetακια, κουλτουριάρη. Κι εσύ αόρατος πολίτης. Αφανείς ήρωας στις επάλξεις του αγώνα. Ούτε σε έμαθαν, ούτε σε ξέρουν και ούτε θέλουν να σε ξέρουν. Αυτό που θέλουν είναι να σε στήσουν στην ουρά της κάλπης ασκώντας την υποχρέωση που έχεις: Να συμμετέχεις στο έγκλημα. Ικανοποιώντας την ματαιοδοξία και τον κυνισμό της υποκουλτούρας τους.
Έχουν πάρει τα μηνύματα, αλλά δεν ενδιαφέρονται δεν ιδρώνει το αυτάκι τους όσο τους γίνεται η «δουλειά». Περιορίζουν την μάχη τους ανάμεσα σε αυτούς που νομίζουν ότι η ψήφος τους θα αλλάξει τα πράγματα και σε αυτούς προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα επιδιώκοντας οι εκλογές ξαναγίνουν πολιτικό παιχνίδι και όχι πόλεμος ψηφοθηρίας. Γιατί οι εκλογές είναι πόλεμος και πάντα ήταν πόλεμος. Οι εκλογές πάντα ήταν το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των καταπιεστών με τους καταπιεσμένους. Μια άνιση μάχη για το ποιοι θα είναι μέσα, που πριν ήταν από έξω και αφού μπουν μέσα θα εξασφαλίσουν πως θα ελέγχουν τα πράγματα και όταν είναι πάλι από έξω. Μια άνιση μάχη που οι ατσαλάκωτοι πολιτικοί βάφτισαν τα τελευταία 40 χρόνια «πολιτικός πολιτισμός» και ήταν το τέλος της ουσίας των εκλογών και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας.
Παλιά, θεωρούνταν, κανιβαλισμός να πλακώνεσαι στα καφενεία για τα πολιτικά με αυτούς που υποστήριζαν την απαξίωση των δικαιωμάτων σου μέσω κάλπης. Αυτό όμως ίσως και να ήταν ο υγιής πολιτικός διάλογος διότι με τον υποστηρικτή ψηφοφόρο του σφαγέα σου δεν συζητάς αλλά του ρίχνεις μπάτσες. Σήμερα κάθεσαι δίπλα - δίπλα στην ουρά των εκλογικών τμημάτων με αυτόν που σε λίγα βήματα, μέσα στο παραβάν δεν έχει κανένα ενδοιασμό να σε κάψει ζωντανό. Μπορεί να συζητάς για τις δυσκολίες που περνάτε από το ίδιο πολιτικό σύστημα που θα έχει πάντα γερά υποστυλώματα και ταΐζεται με «δημοκρατικές» εκλογές.
Εσύ από τη μια, με μία «αντιμνημονιακή» ψήφο και αυτός στο χέρι με μία φιλοκυβερνητική «πληρωμένη» ψήφο.
Μόνο που εκείνες οι ημέρες, του δήθεν «πολιτικού κανιβαλισμού» που σήμερα όλοι απεύχονται, είχαν ένα θύμα και έναν θύτη μετά την καταμέτρηση. Τώρα, ο θύτης και το θύμα ανεξαρτήτως αποτελέσματος αφού ψηφίσουν ελεύθερα, στέκονται ήδη πάνω στην καρέκλα σε δημόσια θέα, με την θηλιά περασμένη στον λαιμό.
Θόδωρος Η. Ψαλλίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου