βατραχοπέδιλα.
Μέχρι και το 1950 φορούσαν μόνο ένα κομμάτι ύφασμα (fundoshi) και μια μπαντάνα (tenugui) για να καλύπτουν τα μαλλιά τους, αλλά και να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Με αυτόν τον τρόπο ισχυρίζονταν ότι ήταν πιο ελεύθερες να κινηθούν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο τουρισμός αυξήθηκε στην Ιαπωνία και οι ξένοι σχολίαζαν έντονα την γύμνια των Άμα. Έτσι, αναγκάστηκαν να βάλουν κάτι που θα κάλυπτε περισσότερο το σώμα τους. Σήμερα, διαθέτουν μία βαμβακερή στολή κατάδυσης.
Με την πάροδο του χρόνου οι δύτριες έχουν μειωθεί σημαντικά και ο μέσος όρος ηλικίας τους έχει ανέβει. Οι περισσότερες Άμα είναι από 50 έως 60 χρονών, υπάρχουν κάποιες που είναι 70, ενώ πολύ λίγες είναι από 20 έως 30. Η παράδοση των Άμα περνάει από μητέρα σε κόρη.Δουλεύουν όλες μαζί και ξεχωρίζουν τα θαλασσινά τους ευρήματα
Κάποτε οι δύτριες εργάζονταν για τον Κοκίτσι Μικιμότο, στον αποκαλούμενο «βασιλιάς των μαργαριταριών». Μάλιστα, στη δεκαετία του 1960 μια ικανή Άμα μπορούσε να βγάλει ογδόντα χιλιάδες δολάρια μέσα σε έξι μήνες. Οι πιο ταλαντούχες μπορούσαν ακόμη και να διαλέξουν μόνες τους τον άντρα που ήθελαν να παντρευτούν. Αυτονόητο σήμερα, αλλά αδιανόητο τότε για τη μέση Ιαπωνέζα.
Οι Άμα ήταν δραστήριες γυναίκες που βίωναν τον ανταγωνισμό και την απόλυτη ελευθερία. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν μια ελκυστική δουλειά, ανεξάρτητα από τους κινδύνους που έκρυβε. Την ύπαρξη τους επιβεβαίωσε στα μέσα του 20ου αιώνα ο δικηγόρος, Iwase Yoshiyuki. Ο Iwase γύρισε στο ψαροχώρι που μεγάλωσε και μαγεμένος από τις δεινές δύτριες φωτογράφισε το σπάνιο επάγγελμα. Οι «γοργόνες» βουτούσαν για δύο λεπτά και έβγαιναν για να πάρουν ανάσα μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Το 1956 υπήρχαν τουλάχιστον 17 χιλιάδες Άμα, ενώ το 2010 ο πληθυσμός τους ήταν μόνο 2.100.
hellas-now.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου