Θέλω την ξενοιασιά μου πίσω

Θυμάσαι τότε που χαμογελούσαμε με το παραμικρό; Τότε που όλα μας έκαναν χαρούμενους;
Που βουτούσαμε το βλέμμα στη θάλασσα τρώγοντας παγωτό καϊμάκι;


Μας δρόσιζε το παγωτό, μας ξεκούραζε το γαλανό, μας ταξίδευε το μυαλό.

Θυμάσαι τα πικ νικ στον καταρράκτη της Έδεσσας;

Μας γέμιζε ευφορία το τραγούδι του νερού, μας έδινε δύναμη η ορμή του.

Με την ίδια ορμή τρέχαμε να δαμάσουμε και τη ζωή.
Θυμάσαι που μαθαίναμε στους Πολωνούς να τρώνε το πεπόνι με παγωτό στην παραλία της Ιεράπετρας;

Και μετά αφηνόμαστε νωχελικά στο χάδι του ήλιου, στη δροσιά του αλμυρού νερού ή στη σκιά του δέντρου, να ονειρευτούμε;

Θυμάσαι το μεγάλο χιονιά που τύλιξε την πόλη;

Τότε που όλοι κρύωναν και διαμαρτύρονταν για τους κλειστούς δρόμους, κι εμείς χαιρόμαστε την απέραντη ομορφιά της χιονονιφάδας και φτιάχναμε χιοναγγελάκια;
Πόσο μου λείπουν όλες αυτές οι στιγμές!
Αν με ρωτούσες τότε να σου πω για τις μέρες μου, θα μπορούσα να γεμίσω τετράδια ολόκληρα με στιγμές.

Στιγμές που στόλισαν τη ζωή μου με χαμόγελο.

Που δεν ξεχάστηκαν ποτέ κι ας μη σηματοδοτούσαν κάποιο σημαντικό γεγονός.
Αν με ρωτήσεις σήμερα να σου πω για τη ζωή μου, θα σου μιλήσω με νούμερα.

Με λογαριασμούς, δόσεις, οφειλές, ασφαλιστικές εισφορές.

Άλλαξαν οι εποχές βλέπεις.

Προέχει η τακτοποίηση των οικονομικών υποχρεώσεων που άλλοι δημιούργησαν για μένα, χωρίς εμένα.

Η εξόφληση των χρεών.

Έτσι, νούμερα και αριθμοί χορεύουν αδιάκοπα και τυραννικά μέσα μας.

Και μας κλέβουν χαρά, μας μικραίνουν ζωές, μας ξεθωριάζουν μνήμες και στρογγυλεύουν συναισθήματα.
Η θλίψη που μας επιβάλλεται. Η δημιουργικότητα που φυλακίζεται.

Ο λαβύρινθος που μας εγκλωβίζει στο εσωτερικό του και πουθενά ο μίτος της Αριάδνης να βοηθήσει.
Δεν γελάω πιά. Ούτε κι εσύ γελάς. Κανείς μας δεν είναι ίδιος.

Δεν μας πήραν μονάχα τις περιουσίες μας και την οικονομική μας ευρωστία.

Δεν μας μείωσαν απλώς το βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα της ζωής μας.

Πήραν το χαμόγελό μας. Το καταλαβαίνεις; Αντιλαμβάνεσαι πόσο τραγικό είναι αυτό;

Μας στερούν τη χαρά να απολαμβάνουμε τις μικρές μας στιγμές. Να χανόμαστε μέσα τους.

Να γινόμαστε έντονα πολύχρωμοι από πληρότητα.
Μας θέλουν ανασφαλείς. Xτίζουν τη ζωή μας με αριθμούς δίχως να προβλέψουν έξοδο κινδύνου.

Δίχως καν ένα φεγγίτη, για το φως του ήλιου.

Ματώθηκα να σκάβω τους τοίχους με τα νύχια. Κουράστηκα να αγωνίζομαι για μια ηλιαχτίδα σε μια νύχτα αξημέρωτη.

Με ακούτε; Θέλω πίσω το χαμόγελό μου. Θέλω πίσω τις στιγμές μου.

Θέλω τις ζαριές μου, να τις ρίχνω μόνη μου. Κι ας μην είναι εξάρες. Βολεύομαι και με ασσόδυο.

Αρκεί να το φέρω μοναχή μου…







Μαρία Σαχινίδου